۱) شعر کردی یاد ایل ۲) قفس

 ۱ ) شعر کٌردی  " یاد ایل "

 دانلود شعرکردی « یاد ایل»  

 

 همیشه در من حسرتی ست از زندگی در گذشته های نه چندان دور با آن خلوص و رنج ها و دردهایش !  

مردمانی که همه ی دار و ندار خود را جابجا میکردند ! 

بقچه ها ٬ چمدانهایشان بودند و خانه هاشان بتن های بی روح نبود سیاه چادری بود که هرجا به نظرشان بهتر می نمود نصب می کردند شبها را چه زود می خوابیدند و بر عکس ما چه زود بیدار می شدند و روز از نو ... 

دٍرک می کردند و می مردند !!( ترکیدن آپاندیس کنونی)  

یا  به (تا )می افتادند و آن جهانی می شدند !( تب مالت!!) 

اما صاف و بی غش بودند ! دنبال وام نبودند و چکشان برگشت نمی خورد! تصادف نمی کردند ! 

معمولا چربی و قند خون نمی گرفتند! آنقدر پیاده روی و کوهنوردی داشتند که نیازی به تردمیل و توتال کور نداشته باشند ! و ... 

  برادرم -مهرداد- چندسالی یک جفت کفش لاستیکی نوی رو که خریده بود ( کوش لک لکی) در اتاق خانه اش در تهران به دیوار نصب کرده بود تا آرزو به دل نماند !! 

تقدیم به بازماندگان از آن روزها که در این زندگی کنونی گویی در قفسی هستند و روحشان 

بی تاب رفتن !!  

این شعر رو در سالن ارشاد اسلامی ایوان خواندم و قول دادم که روی وبلاگم بذارم 

ایمان و کیمیا هم در کامنت هاشون اونو خواسته بودن که تقدیمشان باد !   

............................................................................................................................... 

2)  قفس 

ای قفس ترین دانه ی  حیات

بازکرده مرغ دلم هوات 

         باز برده ای از کفم قرار

         باز برده ای از دلم ثبات 

                         از میان باغات شعرهام

                         باز هم غزل چیده ام برات: 

                                       گیسوان تو پیچ و تاب نیل

                                       آب می خورد از لبت ، فرات  

دستهای تو: یاس ،  اطلسی

از دهان تو می چکد نبات 

                  مژه های تو : لشکر مغول

                  اتهامشان :غارت هرات 

                              خمس چشمهات : یک سبد نگاه

                              روی گندمیت ، دیدنش : زکات 

                                                 کهکشان پر از ستاره است :

                                                 راهِ  شیریِ سبز چشمهات  

بر تو ای بتِ خوش تراش من

رشک می برند : لات ،عُزی ،  منات 

              شک مکن که ننشانده ام در این

              قاب کهنه ،عکس کسی به جات 

                              تو تمام بود و نبودمی

                              ای نبودن و بودنم فدات 

                                                تو درخت بارآور منی

                                                گرچه روزهام پیر شد به پات 

... و این طبیعت زیبای زادگاه من که من و دلبسته ی خودش کرده و پابندش  !! 

جند عکس مصداق گفته هام !!