..... غزل ، عشق است ......

..... غزل ، عشق است ......

شعرهای نارس و حرفهای ناتمام من- علی محمد محمدی-
..... غزل ، عشق است ......

..... غزل ، عشق است ......

شعرهای نارس و حرفهای ناتمام من- علی محمد محمدی-

کاروان عشق !

دِشنه ی ذِی الجوشن و لبهای مولا مثل هم بود 

                      این به خونی از گلو و آن به آبی هردو تشنه 

عصر:مملوٌ از غبار و آتش و دود است و اندوه 

                     در میان تشنگان، سیراب: تنها تیغ و دشنه  

                                              *** 

بارشِ خون از سر و رو ، دورتر:مَشکی مُشَبٌک 

             تیر بر چشمی نشسته ، دستهایی مانده بر خاک 

وا شده بر روی سرداری رشید آغوشی از مهر 

            می کُند دستی رُخی را پاک از هر خون و خاشاک 

                                             *** 

گردنِ شش ماهه ای باریکتر از مو خدایا 

                            حَرمَله با تیر پیکاندار کرده مو شکافی 

خطبه های زهر آگین بر تن لشکر نشسته 

                            بر گلوی کوچکی از جور گردیده تلافی 

                                            *** 

تیغ:آتش ، سینه: آتش ، خشم: آتش ، خیمه آتش 

                     نیست تا بر این همه آتش بریزد یک نفر آب 

می رود تا آسمان آه و غبار و نعره و دود 

             عده ای آرام و خونین! عده ای عطشان و بی تاب  

                                           ***  

عده ای با هِلهِله دنبال تقسیم غنائم 

                   تا که گردد سور وساتِ شادی امشب فراهم 

کُشته ها:پروانه اند و زخم ها:گل ،خیمه ها:شمع 

                 جای هفتادو دو سر امشب به روی نیزه ها کم 

                                          *** 

باز می گردد به خیمه مَرکبی مجروح و تنها 

           خسته است و در نگاهش شرم،گُل کرده ست انگار

 چشم هایش رازِ تنها آمدن را کرده افشا 

                     کو سوارت !؟ بازگو ! دیگر نمانده جای انکار 

                                         *** 

کاروان راه اوفتاده با صدای زنگ و زنجیر 

                     می کند شهرِ وفادارانِ مردِ کوفه !!  را طَی 

یک نفر قرآن بخواند تا که جشن آغاز گردد 

                    قاری: عبدالباسطِ سر ! در تلاوت بر سرِ نی 

                                        *** 

اجنبی ها آمدند و این برای شهر کافی ست 

                      ابرِ مِهرِ کوفیان آبستنِ بارانِ سنگ است !  

مو پریشانی که دارد ذوالفقاری در دهانش 

     خطبه می خواند تو گویی حیدر است و وقت جنگ است 

                                       *** 

می کند اُطراق در بیغوله ای فوجِ اسیران 

                    شام، امشب در ضیافت، میهمانِ والیِ ری ! 

این همان جاییست پرپر می شود شش ساله ای که 

                امشب از میخانه ی ساقیٌ کوثر می خورد مَی 

                                       *** 

دختری دیدار بابا را بهانه کرده شاید 

                         از سرِ دیدار او تسکین بیابد زخم هایش 

تشت و چوبِ خیزران و یک سر و دندان و لبها!! 

               شرم کن شاعر!! بکُن این قصٌه را اینجا رهایش  

                                       ***