بقیع

باز هم در جستجوی دُرّ پنهان بقیع

می زنم دل را به دریای خروشان بقیع

یک به یک جا می گذارم ، خانه های سنگی اش

در به در دنبال آن گمگشته مهمان بقیع

آفتابی نیلگون دیشب در اینجا گم شده ست

تا شود گرم از تب جسمش ، زمستان بقیع

می روم تا انتها ، بی . . . آه ! حتی یک نشان

دست خالی باز می گردم  به دامان بقیع

می فشارد سینه ام را ، بغض چندین ساله ام

می کشد دل رابه آتش ، آذرستان بقیع

باد،آنسومی دمد در نی : نوایی حُزن بار

می رود تا استخوان سوز نیستانِ بقیع

دشت هم سر می کشد لا جرعه خون آفتاب

من به جا می مانم و شام غریبان بقیع