چند وقت است ...

دوخبر از مهرداد :

مهرداد برای سومین بار پیاپی و این بار در استان گلستان که محل برگزاری یازدهمین همایش پیرغلامان حسینی بود در بین نویسندگان ایران و 50 کشور جهان جایزه نخست نویسندگی عاشورایی را برای رادیو ورزش به ارمغان آورد !

اما جایزه اش را که مبلغ قابل توجهی بود به یکی از پیرترین مداحان اهل بیت از کشور اتیوپی اهدا کرد و همین سبب شد که بعد از پایان همایش از سوی مسئولان صدا و سیما شایسته ی دریافت جایزه ی نویسنده ی جوانمرد سال شود که به گفته ی  دبیر همایش ، در مراسمی به وی اهدا می گردد !

  در رابطه با جریان این خبر  بگذارید با مقدمه ای از خود مهرداد بیاغازم:

                    یا خدا

   "حسین بن علی را چگونه فراموش کردم !! "

سال های میانی دهه ی 70 ، سوگواره ی شعری داشتیم برای عاشورایی که در راه بود . شبِ مراسم ، دکتر بهروز یاسمی ، علی محمد محمدی ، داریوش همتی و من - بنده - در خانه ی ما بودیم. بهروز راضی نمی شد فردا بیاید! هنگامِ بدرقه، پای شیشه ی نیمه باز ماشینش گفتم : اگر امکان دارد بیایید ..    آرام سرش را بیخ گوشم آورد و گفت :

حدّ تو رثا نیست عزای تو حماسه ست   

ای کاسته از شأن تو این معرکه گیران

بیتی از منزوی !!    تا آن شب چنین غزلی را که هیچ، حتی بیتی از این کار عاشورایی را نشنیده بودیم نه من، نه علی  و نه داریوش و بعدها فهمیدیم تقریباً همه ی آنان که منزوی را می شناختند...

**

آن شب و آن بیت با من چه کرد!!

فرداش رفتم شبِ شعر و بجای آن شعری که پیش تر نوشته بودم ، چیزی خواندم در میانه ی بداهه و بُغضی که در راه بود ، سرودن "حسین بن علی بن ابیطالبی" دیگر که در جان من حلول کرده بود !

اما دیگر کسی مرا میان هیأت های عزاداری اش ندید و آن  "حسین " برای همیشه در من فراموش شد !!

آه ... می ترسم 

   در خش خشِ گنگ و گیجِ زنجیرها

نامت از یادها برود ...

آن حسین که لا به لای گُمب و گُرُمبِ طبل ها و لج و لج بازیِ بلندگوها و وَهمِ صداهایی که در هم تنیده ، گوش و هوش کوچه و خیابان ها را سرشار از هر چه جز فهمِ نامِ غریبش کرده اند کمکی به من نکرد  مگر تنها برای گریستن و گریستن و بر سر و سینه و صورت زدن !   حالا بماند خونین از قمه زدن ها و زنجیرِ تیغ آذین بر سَراروی و پس و پشت کوفتن و بی آنکه به نیم دانگِ حواس ، متوجه باشم قضیه از چه قرار است و چرا و چرا  و چرا ، فقط و فقط و فقط به همین نوعِ عشق ورزی بسنده کنم یا محکوم به بسنده کردن شوم، " حسینِ " تازه را در جانِ مشتاقم زنده کرد ، یعنی من در یادآوری همه ی حسین های تاریخ زنده شدم ، ...

زنده ی آنها که برای عشق ، برای رهایی ، برای آزادی و پرواز در آسمانِ خواستنِ خویشتن ها  و برای مردمی که در همه ی عصرها تعدادِ مظلومان و بیخبران و بیچارگانِشان - چون من - همیشه دهها برابر ظالمان و باخبران و چاره داران بوده ، زنده شدم و "حسین" ، رفیقِ تازه ی شب هایِ اندیشیدنم به مرگ و زیستن و جاودانگی و روزانِ نِگریستن و نَگِریستن به حالِ حسین های گریستن - و تنها گریستن- شد !

حسین همه چیز من شد، اما به راستی من آن شب و روزها پا به پای هیأت ها و قوطی هایی که  " حنجره ی جویِ آب را زخمی می کردند" بیشتر برای گلویِ بریده ی سردار فاتحم گریستم و تاریخی از بغضی چندصدساله در من ، نامش را به نشانِ فتحُ الفتوحی  " یگانه ترین " فریاد می زد و به خود می بالید یا لا به لای خوابِ خلوتِ خانه ی پیرزنی که مادرم باشد !؟

آری به خلوتی دیگر پناه بردم تا پیش از گریستن ، نِگریستن عاشورا را تجربه کنم !

این بخشی از مقدمه ی نخستین دست نوشته ی عاشورایی بود که سال 1390 به همایش جهانی ارائه شد اگر عمری بود هر سه مقاله را یکجا تقدیمِ دوستانی می کنم که امر به چاپ اش فرموده بودند تنها دوست دارم آن غزل آشنا را برایتان زمزمه کنم یا استادانم علی محمد محمدی و داریوش همتی زحمت این کار را قبول کنند

                                                  زنده به یادتان - مهرداد محمدی

                             روی تخت بیمارستان فرشچیان

                                          آبان ماه 1392

     

      

خبر دیگر اینکه مهرداد بعد از بازگشت از گلستان بشدت بیمار و  چندین روزدر بیمارستان بستری شدند و نزدیک بود کلیه هاشون رو از دست بدهند ! هم اکنون هم اگر چه نسبت به روزهای اول، تا اندازه ای بهبود یافته اند اما همچنان ناخوش احوال هستند !

......................................................................................................................................................................

1 - غزل چند وقت است ...

چند وقت است ، نمی بینمت ، ای ساده ی من !

مثنوی نوشٍ غزل ریز ، پریزاده ی من !

به تو بخشید ، خدا ، این همه زیبایی را 

و به تحسین تو ، این طبع خداداده ی من

قطره ای از مِیِ چشمان تو را ، نوشیدم 

که بدان مست شد، این ساغر بی باده ی من

به کجا می بری ام؟ ای هدف مبهم و دور! 

آخرش ، سر به کجا می نهد این جاده ی من؟

می کِشد، سمت خودش ، جذبه ی چشمان تو، آه ! 

کهربا وار ، از آن فاصله، بُرّاده ی من

کاش می شد ، بوَزی، ای نفَس فروردین! 

پیش از آنی که ، بیندازدم از پا، دی من !

اینچنین سخت ، که مستوجب قهر تو نبود 

به گناهی – که نکرده – دل افتاده ی من

باز هم ، می رسی و نان و کمی غصّه‌ی تو 

می شود سفره ی عصرانه ی آماده ی من

باز هم ، می رسی و پیش خودت ، می گوئی :

چه پریشان شده ، این عاشق دلداده ی من!

دانلود

غزل "چند وقت است ..."از علی محمد محمدی  با صدای مهرداد

.......................................................................................................................................................................

2- غزل کُردی  " قه لبد ئاسنه "

                                                                                                               زن کُرد کلهر

مِه چِم ئه نیشه خاطرد نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه⁽¹⁾ !؟

جڕم چه ریدوو خوه د جڕد نیه تی مه قه لبدئاسنه !؟

خه مد چه مانه موو شیکان سقانِ صه برموو ته خه م

وه ئه برووه یل کافرد نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

ملالموو ورو ته وه گاموو له کی چه م ، ئاگرد

ورومه را بوومه خڕد نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

مرم ئرا تنوو ته لا نیه ل که یوو چیدنه ریه و

ئرا وه مه ته باوه ڕد نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

خه نیدنوو هه سل رشیگ ! ئرا بزه د  وه حال ئی

رفیقه گه ی هه سه ل بڕد نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

وه ی له وه رم له شوون ته ، ره پد که می باره وه زه یو

ده وم وه پای کوله پڕد نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

جۊر به رگ ⁽²⁾  مِرِم  ئراد ده نگم نیه و نۊشی ئرا :

ده نگ کزه ی هووره چڕد نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

که لِم بنیشه و سه ری ده س، ئرا له ده روه نم ده نگه

شریق برنوه دڕد نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

ئۊشی بمر ئرا که سی که ته و بکه ی ئراد ، ئرا

مرِم  گڕه ی ته و گڕد  نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

خۊن ده موو شه ڕ فرووشموو کوشیه موو ته ره حمد ئرا

وه حال دووس شڕ خڕد  نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

دل ها ته مه ی تنوو ته  فڕ ! مه یل مه ته ، مه یل ته فڕ !

یه را بنه قلافڕد  نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

جاڕ ئنه خوه ردم ئراد ، دۊنیه موو ورو مه را

ریه ن میه یلوو کاوڕد  نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

زه ۊ سیه م ، ئه ور سیه ی ! نیه واریوو وه گووش مه

بیجه رمه ی گڕم هڕد  نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

ئه عشق زلزلو مه چۊ ئه رگی خه ریگ رشیه مه زه یو

له رزه بتوون و ئاجڕد  نیه تیه ی مه قه لبد ئاسنه !؟

(1) ئاسِن : آهن

(2) به رگ : بریم حسینی خواننده ی مشهور هوره

دانلود

غزل " مه قه لبد ئاسنه " علی محمد محمدی

شعر کردی " واران "

روزهای کودکی ام خصوصاً اولین باران پاییزی همیشه برایم خاطره انگیز است وقتی بچه ها با هم زیر باران می رفتیم و ترانه ی

   واران واری وه خشی  / خودا باوگم نه کوشی        را می خواندیم !

 دعایی که لا اقل برای من مستجاب نشد و در همان اوان کودکی - در

بی بارانِ تیرماه -  آنکه من زیر باران دعایش می کردم کوچید !

این بیت جور دیگری هم خوانده می شد :

                  واران  واری  وه  خشی  /   کور  کیوانوو  نه کوشی !

یا :

                  واران  واری  وه  خشی  /   کور  کیوانوو  که ل کوشی !

حالا یکی از همان " کور کیوانوو ها " خودم هستم و دیشب هم اولین باران پاییزی ، بوی خاک باران خورده را  به مشامم رساند و در هوای دل انگیز شهرم منتشر کرد !

این شعر را که براساس همان ترانه ی فولکلور و عامیانه ی دیروزها سروده شده و در جشنواره ی" منال و مه لوچگ " آن را خواندم به همه ی مخاطبان نازنین مجازی ام تقدیم می کنم

واران  واری  وه  خِشی  بارون می باره و صدای شرشرش میاد

خودا  برام  نه کوشی      خدا برادرم و برام حفظ کنه ( نکُشه )

واران  ئه گر    نه واری    بارون اگه نباره

زه یو ، بووگنه  دِواری زمین  میشه یه سیاه چادری[ از فرط تیرگی و بی سبزی]

وه لنگه یل   گیشتی   دارِشیه ن  برگهای درختها همه می ریزن و

هه ر چی  گیانداره  کوشیه ن     همه ی جاندارا تلف میشن

جه نگه ڵ  قِڵی  دا مری            جنگل میسوزه و

کۊه   ته وی   داگری                 کوه تب میکنه

داره یل  مِرِن  وه پا وو          درختا ایستاده میمیرن و

مه لۊچگه یل   وه   خا وو    گنجشک هاهم رو تخم هاشون جون میدن

واران ،  نۊر   خو داسه       بارون نور الهیه

واران ، ده فع   به ڵاسه       بارون بلاها رو دفع میکنه

واران ، واری   وه ی   وه خته  بارون این زمان که می باره

زار و    زه مین، گوڵ   ته خته زمین انگار یه تخته ( فرش ) گل میشه

واران ، واری ته رِم   که ی    بارون داره میزنه و خیسم میکنه

گِرم هِر  نه ! که رِم   که ی اما من ارعد و برق خوشم نمیاد !  کَرَم میکنه

وه  میمگه  زِبیده !          آهای  عمه زُبیده

سه ر مِل  بشور ! سو عیده حالاکه دیگه بارون زده فردا عیده بروو سرو روت و اونجا بشور

ئمرو  واران  واریه   امروز بارون اومده

زه مین ،  سوو  گوڵ کاریه   فردا هم قطعاً زمین گلکاری میشه

ده یشته یل ، خه رمانِ  گوڵ  ده ن دشتها خرمنی از گل میشن

کۊه یل ، خوه یان   سونزو   که ن ! کوهها لباس سبز می پوشن

واران واری  وه خشی      بارون می باره و صدای شرشرش میاد

کور  که یوانوو   که ل کوشی  پسر اون پیرزنه هم رفته شکار ( کَل )

گزارش اجمالی و مصوّر جشنواره منال و مه لوچگدر ادامه مطلب