غزل (صدو شش روز !) ۱۳/مرداد/۹۰

سلام  

بعد از سالی و اندی نبودن ، مسئله این بود که باید بود !  

بعداز فیلتر شدن وبلاگ دری به باغ پریشانی چندی از نت و وب نویسی دور بودم که باعث دلخوری دوستانی از جمله رئوف ایران نژاد عزیز ؛ مهندس حسین باسامی مهربان ؛ نفس سبز ؛ بهار خونگرم و محمد مرادی جوان و کاوه ی دوست داشتنی و و ... گردید، آمدم تا بازهم  میهمان شکر ریزی هاتان باشم و پذیرایتان با عصرانه ای از غزل و اندوه  !  

مجبورید بازهم ما را  تحمل کنید ! با غزلی چاپ نشده می آغازم :  

ندانستم تو هم چون من پریشانی و بی تابی  

      تو هم عاشق شدی و مثل من شب ها نمی خوابی ! 

اگر چه نیستی ردّ تو در چشمان من جاریست               

      شهابی بودی و رفتی ، نمی تابی و می تابی !  

گلایه دارم از تو ، از خودم ، از عشق ، از تقدیر ! 

                گلایه از جهانی که پر است از عشق قلّابی   

چگونه می شود از عاشقی  دم  زد ولی هرگز 

                  ندانی عشق هم دارد علامت ها و اسبابی !  

نگاهت کَی به من فهماند من را دوست می داری !؟ 

                  کجا حرفی زدی از عشق ای نیلوفر آبی  !؟  

کف دست خودم را بو نکرده بودم آخر که 

                 تو دل گم کرده ای و هرگزت دیگر نمی یابی ! 

صد و شش روز ای کاش این زمان برگردد آنجا که  

                 بسازم من بر آن تصویر تو از چشم خود قابی ! 

صدو شش روز !؟ نه ! من یکصدو شش سال دیگر هم  

     همین هستم که می بینی : سرا پا عشق و بی تابی ! 

تو خاتون غزل های منی اما خداحافظ ! 

                   ای آنکه مثل شعرت ساده و زیبایی و نابی !

تویی آن شاه ماهی که مکانت قعر دریاهاست  

              نفس های تو می گیرد در این  محصور مردابی ! 

هر آنچه داری از آن هر آنکه دوستش داری ! 

              من و یاد تو  و عشق تو  و  این اشک سیلابی  

من و اندوه بی پایان ! من و شب های قیر اندود ! 

        تو و خوشبختی و شادی ، تو و شب ها ی مهتابی !  

خداحافظ عزیز من ! زمینت سبز و آبادان ! 

                     خداحافظ گل من ! آسمانت آبی آبی !