1-) سرزنش 2-) ای نگاهت

1-)  سرزنش

جز همین سرزنشِ خویش، چه از دست دلم می آید !؟

وقتی از دستِ من، اینگونه دو ابروت، بهم می آید !



آسمانم به زمین می رسد از بستنِ پلکِ ترِ تو

و به تاراجِ خوشی های دلم، لشگرِ غم می آید



بعد از آن حادثه ی تلخ ،که آنگونه تو را رنجانید

دیگر از عشق ، گریزانم و از خویش ، بدم می آید



"الِفی" بودم و از غصّه ی نا دیدن تو ، " دال" شدم

نوبت ماست ، بپرسیم : به ابروی تو خم می آید؟!



اندکی حوصله ! تا شرح دهم ، آنچه گذشت این دو سه سال

گیرِ ما، آدم پر حوصله ای – مثل تو – کم می آید:



چند وقت است، هوای دل من ، یکسره ابرآلود است

پیٍ پاییزِ زمین سوز ، زمستانِ ستم می آید



حسِ بد بینی ام ، آنقدر فزون گشته، که بد پندارم

بر سرِ شانه ی مجروحم، اگر دستِ کرَم می آید



موجم و قسمتم آشفتگی و دربدری شد ، ز ازل

تازه ، اینگونه نباشم ، ز تنم بوی عدم می آید

بخت برگشته و بی روح و زمینگیرم و . . . اما ، دلخوش:

کان پری وارِ مسیحا نفَسِ نیکقدم می آید

.......................................................................................................................................................................

2-) ای نگاهت ...

ای نگاهت آفتاب ظهر تیر !!

آب شد برف نگاهم ناگزیر !


هم شبیه سروی و هم مثل بید

با تو أم بالا بلند سربه زیر !



بس که دنبال تو راه افتاده ام

ردّ پایم حک شده در این مسیر !



روزها و ماهها و سالها

صبر کردم آمدی اما چه دیر !



حال دیگر بارشِ سیلابی ات

کم نخواهد کرد داغ این کویر !



هرچه دارم از دل وجان مال تو

خاطراتت را فقط از من مگیر !

......................................................................................................................................................................