نامه ! (25/مهر/90)

           سلام خواهر خوبم ، سلام عشق قدیمی

           کنون : غریبه و دیروز : غم آشنای صمیمی

     تو را چه شد که بناگاه ، گسستی ای همه دریا !

      چگونه شد که بر آشفتی از عبور نسیمی !؟

           تمام دلخوشی ام از جهان و آنچه در آن است

            فقط کنار تو باشم به روی کهنه گلیمی !

                 گرفتم این که برای همیشه از تو بریدم

                  رهام می کند آن خاطرات دفتر سیمی !؟

             نه ماه من ، نه عزیزم ، من و بدون تو ماندن !؟

            قبول می کند این را ، کدام عقل سلیمی !؟ 

      چه صبح سرد قشنگی - سه شنبه هفتم آذر -

    کلاس درس ریاضی (1) ، دبیری شیمی ! 

درست ساعت ۱۰  بود ، کلاس آخر سالن 

 نشسته بودی و در دست : کتاب شعر تمیمی ! 

  - سلام خانم ! 

                           علیک ! 

   -حال شما !؟ 

                         خوبم و ....  

آری 

    همین و اسم تو حک شد به سینه : میم - کریمی !

         چهارسال پیاپی به میل ما سپری شد

           نه از مواجهه ترسی ، نه از مؤاخذه بیمی

                ولی ... نه ! این همه ی ماجرا نبود ، چرا که

                 تو پشت پا زدی افسوس ، به آن قرار قدیمی

           ... و بعد یکسره نیش نگاه رهگذران و

         دوباره طعنه شنیدن ز دوستان صمیمی !

 ..و اینک این من رنجور ، غریب و بی کس و مهجور

 نشسته کنج اتاقی ، به انتظار شمیمی !